Kościół opactwa św. Piotra i Pawła, powszechnie znany jako Opactwo Bath, jest kościołem parafialnym kościoła anglikańskiego i dawnym klasztorem benedyktynów w Bath w Anglii. Założony w VII wieku, został zreorganizowany w X wieku i przebudowany w XII i XVI wieku. Opactwo Bath, jedno z piękniejszych, było ostatnim kościołem w Anglii wybudowanym przed Reformacją.
W latach sześćdziesiątych XIX wieku Sir George Gilbert Scott przeprowadził prace konserwatorskie wnętrza opactwa; zostało ono wówczas zmienione i powstało wnętrze, które widzimy dzisiaj.
Opactwo Bath jest jednym z największych przykładów architektury tzw.gotyku prostopadlego* (Perpendicular Gothic) w tej czesci Anglii.
*Gothic prostopadły lub prostoliniowy - to ostatnia faza gotyku angielskiego i w Anglii nazywany Perpendicular. Nazwa związana jest z upodobaniem do pionowych linii.
Najbardziej niezwykłą i interesującą częścia opactwa jest zachodna część budowli - front kościoła. Znajduje się tu wspaniałe okno skladające się z siedmiu paneli / świateł. Po bokach znajduja się małe wieże, na
których widać rzeźbione drabiny. Na tych drabinach idą do góry i schodzą
anioły - jest to drabinia Jakuba.
Kamienna drabina Jakuba i anioły wspinające się po tej drabinie do nieba zdobią fasadę opactwa Bath.
Za czasów Elżbiety I opactwo zostało odbudowane i pełniło funkcję kościoła parafialnego. W tym czasie, ok. 1617 roku, zachodnie drzwi frontowe zostały podarowane opactwu przez
Sir Henry'ego Montagu, Najwyższego Sędziego, dla upamiętnienia jego braci,
biskupa Jamesa Montagu i Sir Waltera Montagu. Drzwi zdobią trzy tarcze przedstawiające herby trzech braci Montagu. (strona internetowa Bath Abbey)
Na drzwiach znajduje się łacińska wersja Psalmu 133, co dziwi
historyków, gdyż jednym z argumentów oderwania się od Rzymu były m.in. msze w
języku łaciński. An Historian About Town
Opactwo Bath jest wspaniałą budowlą bez względu na to, z której strony patrzy się na nią.
Na zewnątrz opactwa Bath znajduje sie niezwykły kamienny posąg "Zmartwychwstanie Chrystusa"
✮ ✮ ✮
W opactwie Bath widziałam niezwykłą ekspozycję Gaia, której twórcą jest brytyjski artysta Luke Jerram. W mitologii greckiej Gaia jest uosobieniem Ziemi.
Mierząca siedem metrów średnicy Gaia przedstawia szczegółowe zdjęcia powierzchni Ziemi z projektu NASA Visible Earth. Ziemia jest znana jako Błękitna Planeta.
Gdy kula ziemska powoli obracała się można było zauważyć kontury kontynentów; na poniższych zdjęciach widać całą Afrykę, półwysep Arabski, część Azji, morza Śródziemne, Czarne, Kaspijakie, Europę... Po prawej stronie Afryki - Madagaskar, a po lewej część Ameryki Południowej.
Dzieło jest 1,8 miliona razy mniejsze od prawdziwej Ziemi, a każdy centymetr wewnętrznie oświetlonej rzeźby przedstawia 18 km powierzchni Ziemi. Stojąc w odległości 211 m od dzieła sztuki, publiczność może zobaczyć Ziemię widzianą z Księżyca.
W przeciwieństwie do Księżyca, na który patrzymy od tysiącleci, ludzkość po raz pierwszy mogła zobaczyć Ziemię w całości jako błękitną kulkę unoszącą się w przestrzeni w 1972 roku podczas misji NASA Apollo 17.
W tym momencie nasze postrzeganie i rozumienie naszej planety zmieniło się na zawsze.
Wisząca w czarnej pustce kosmosu Ziemia wydaje się odizolowaną, cenną i kruchą wyspą życia. Z daleka Ziemia jest tylko bladoniebieską kropką.
Wspólnymi cechami doświadczenia astronautów są poczucie podziwu dla planety, głębokie zrozumienie wzajemnych powiązań wszelkiego życia i odnowione poczucie odpowiedzialności za dbanie o środowisko.
źródło:informacja z wystawy
7 grudnia 1972 roku członkowie załogi statku kosmicznego Apollo 17 lecącego na Księżyc zrobili zdjęcie Ziemi z kosmosu z odległości około 45 000 kilometrów (28 000 mil). To zdjęcie, opatrzone oficjalnym oznaczeniem NASA AS17-148-22727, stało się znane jako Błękitny marmur (The Blue Marble). Pozostaje jednym z najbardziej znanych zdjęć Ziemi wykonanych z kosmosu.
Tu widać Amerykę Południową, a powyżej część Ameryki Północnej
Antarktyda pokryta jest całkowicie chmurami
Unikalne sklepienie wachlarzowe nad nawą opactwa Bath w Anglii: wykonane z lokalnego kamienia z Bath, jest to wiktoriańska renowacja (z lat 60. XIX wieku) oryginalnego dachu z 1608 roku. Piękny sufit opactwa uważany jest za jeden z najwspanialszych przykładów sklepień wachlarzowych w kraju.
Ambona opactwa Bath zaprojektowana przez Farmera i Brindleya, ok.
1870 roku.
Piękna rzeźbiona kamienna chrzcielnica w opactwie Bath znajduje się w północnej nawie tego niezwyklego kościoła. Powstanie tej wiktorianskiej chrzcielnicy jest datowane na 1874 rok, na czas kiedy wiktoriański architekt George Gilbert Scott zmienił wnętrze kościoła.
W opactwie w Bath znajduje się prawie 1500 pomników nagrobnych.
Są liczne tablice i pomniki upamiętniające sławnych mieszkańców miasta.
Takim najbardziej okazałym nagrobkiem jest pomnik biskupa Jamesa Montegu (1568-1618), który został pochowany w alabastrowym grobowcu.
Fletcher Partis (1737-1820) był prawnikiem i pracował w sądzie w Londynie. Na pomniku Fletchera znajduje się płaskorzeźba przedstawiająca opowieść o dobrym Samarytaninie. Jego żona Anna zmarła w 1846 roku (wkrótce po zaprzestaniu pochówków pod podłogą w opactwie) i została pochowana na cmentarzu opactwa.
Elizabeth Grieve, żona Jamesa Grieve (1700-1773), lekarza Elżbiety Cesarzowej Rosji. Rzeźba przedstawia znaczącą scenę: Śmierć kładzie swoją kościstą dłoń na ramieniu Czasu, przedstawionego tu z klepsydrą i kosą; w drugiej ręce ma strzałę… ale zostaje zatrzymana!
Andrew Barkley (ok. 1741–1790) był kapitanem Królewskiej Marynarki Wojennej. Ożenił się z Elizabeth Willis w Londynie w 1786 roku. Po śmierci Andrew, Elizabeth poślubiła jednego z jego bratanków, Johna Barkley (1749–1822), byłego kapitana statku. Rodzina Barkley postawiła w Opactwie Bath wspaniały pomnik upamiętniający Andrew, jego żonę i siostrzeńca, Johna Barkley.
Ta ładna rzeźba z aniołkami poświęcona została Annie, córce George'a Fincha z Valentines, Essex która zmarła w 1713 roku na ciężką i nużąca chorobę, którą (choć w rozkwicie jej wieku i pobłogosławioną obfitym majątkiem) znosiła z wielkim spokojem i stałością.
Tablica pamiątkowa Williama Binghama (1754-1804), amerykańskiego senatora. Po obu stronach tablicy dwie postacie aniołów trzymają wianki.
W pobliżu tego miejsca pochowana jest Dorothy, córka zmarłego S. Henry'ego Hobarta z Blicking w hrabstwie Norfolk.
Urodziła się drugiego dnia kwietnia 1697 r i zmarła 15 dnia października 1722.
Dla jej pamięci ten pomnik wznosła jej kochająca siostra, Catherine Churchill.
L*Admirał Sir Richard Hussey Bickerton (1759-1832) był brytyjskim oficerem marynarki. Pomnik Bickertona autorstwa Francisa Leggatta Chantreya wzniesiono w opactwie Bath w 1834 roku.
Przedstawiony jest portret Bickertona z atrybutami: mieczem i sekstantem.
U wschodniego wybrzeża Australii znajduje się Wyspa Bickerton; została nazwana jego imieniem przez brytyjskiego nawigatora i kartografa Matthew Flindersa, który jako pierwszy opłynął ten kontynent.
P*Tablica nagrobna przedstawiająca kobietę przy urnie jest poświęcona Jonathanowi Henshaw, radnemu Bath, zm.1764 roku.
L*Blisko tego miejsca
zachowano pozostałości
Sir Patrick Houston z Houston w północnej Wielkiej Brytanii;
Baronet;
zmarł w marcu 1785 r., w wieku 43 lat. Pogrążeni w głębokim opłakiwaniu wszyscy jego krewni i przyjaciele.
Ukochany Brat. Wytrwały. Uhonorowany.
P*Złamana kolumna. Tablica nagrobna podpułkownika Roberta Walsha, prawnika zmarłego w 1788 roku.
Opactwo Bath zostało nazwane Latarnią Zachodu (Lantern of the West) ze względu na dużą liczbę oszklonych okien – w sumie 52.
Najstarsze kolorowe witraże pochodzą z około 1604 roku, najnowsze z 1953 roku. Witraże w oknach przedstawiaja historie biblijne; przedstawiają świętych i aniołów, a także postaci historycznych, takie jak anglosaski król Edgar .
Okno Zachodnie, front kościoła: ukończone w 1894 roku okno przedstawia historie pierwszych pięciu ksiąg Biblii. Panele
w lewym dolnym rogu przedstawiają stworzenie Ewy i Arkę Noego.
Okno zachodnie jest dziełem firmy Clayton i Bell* i było ukończone etapami w latach 1865–1894.
*Londyńska firma Clayton i Bell była prawdopodobnie najbardziej prestiżowym producentem witraży epoki wiktoriańskiej i równoczesnie odnoszącym największe sukcesy. Działała w latach 1856-1993. Zwiedzenie więcej niż kilku zabytkowych kościołów w Anglii jest prawie niemożliwe bez natknięcia się na piękne witraże wykonane przez firme Clayton i Bell. Ich prace były tak wszechobecne w okresie wiktoriańskim, że niemal bardziej zaskakujące jest znalezienie kościoła, w którym nie ma ich dzieł.
We wspaniałym Oknie Wschodnim znajduje się 56 scen przedstawiających całe życie Jezusa. Okno wschodnie jest autorstwa firmy Clayton i Bell z 1872 roku.
Dwa
okrągłe panele po obu stronach u góry okna przedstawiają herb miasta
Bath i diecezji Bath and Wells. Okno zostało prawie zniszczone w wyniku
działań wojennych w 1942 roku ale zostało odrestaurowane przez C.
Farrara Bella, prawnuka pierwotnego projektanta w 1955 roku.
Okno Króla Edgara - przedstawiona jest tu koronacja Edgara w 973 roku; stał się on wówczas pierwszym królem całej Anglii.
