W Ogrodzie Luksemburskim w Paryżu
Ogrody Luksemburskie znajdują się w 6 dzielnicy Paryża, otaczają Pałac
Luksemburski, który jest siedzibą Senatu.
23-hektarowy
ogród pochodzi z 1612 roku, i został utworzony przez Marię Medycejską,
wdowę po królu Francji Henryku IV, jako dodatek do Pałacu
Luksemburskiego
To drugi co do wielkości ogród
miejski w Paryżu (po Ogrodach Tuilleires).
Marie de Medici, matka Ludwika XIII i wdowa po Henryku IV, kazała wybudować Pałac Luksemburski na początku XVII wieku jako swoją nową rezydencję. Chciała, aby to miejsce przypominało jej pałac Pitti z jej rodzinnej Florencji, a także park w stylu, który znała jako dziecko.
Obecnie ogród jest własnością Senatu Francji, który obraduje w Pałacu. Ogród słynie z trawników, wysadzanych drzewami promenad, klombów, malowniczej Fontanny Medyceuszy...
Najpopularniejszym miejscem ogrodu jest Fontanna Medyceuszy (La Fontaine Médicis). Ta romantyczna barokowa fontanna zbudowana była w 1630 roku przez Marie de Medici, wdowę po królu Francji Henryku IV i regentkę króla Francji Ludwika XIII. W XVIII wieku popadła w ruinę, ale odrestaurował ją, na rozkaz Napoleona, architekt Łuku Triumfalnego Jean Chalgrin.
Fontanna Medyceuszy miała formę groty, popularnego elementu włoskiego ogrodu renesansowego. W XVIII wieku popadła w
ruinę, ale w 1811 roku Napoleon Bonaparte odrestaurował ja.
Do skał groty dodano rzeźbę gigantycznego Polifema, jednookiego olbrzyma, syn Posejdona i Thoosy z mitologii greckiej; był to jeden z cyklopów opisanych w Odysei Homera. Polifem zaskakuje kochanków Acisa i Galateę - on również kocha Galateę. Cyklop miażdży rywala głazem. Jednak Galatea, nimfa morska, zmienia Acisa w rzecznego ducha równie nieśmiertelnego jak ona sama.
Amandine Aurore Lucie Dupin znana pod pseudonimem George Sand. Francuską pisarka, jedna z najpopularniejszych pisarek w Europie za życia. Miała "godne uwagi kontakty"/romanse między innymi z Friderykiem Chopina, Franc Liszt, Alfred de Musseta...
W ogrodzie znaleźć można ponad 100 rzeźb,
między innymi pierwszy model Statui Wolności (tej z Nowego
Jorku!).
Centralny ogród i staw przed pałacem otacza grupa posągów kobiet z białego marmuru. Przedstawione są tutaj królowe i inne wybitne kobiety z historii Francji. Rzeźby zostały zamówione przez Ludwika Filipa, króla Francji w latach 1830-1848. Projekt ten wykonany został przez najlepszych rzeźbiarzy tamtych czasów i każda rzeźba jest dziełem innego rzeźbiarza. Rzeźby wykonane są z marmuru i każda z nich jest wyjątkow.
L - Laure de Noves (1310-1348) była inspiracją i muzą poety Francesca Petrarki. Wyszła za mąż w wieku 15 lat w 1325 roku. Niewiele o niej wiadomo poza tym, że miała dużą rodzinę, była cnotliwą żoną i zmarła w 1348 roku. Przedstawiona jest z opuszczoną głową, tak jakby marzyla. Papier, który trzyma w prawej ręce, może być jednym z wierszy Petrarki. Jeśli
była prawdziwa, a nie jest to pewne, nie wiadomo, czy kiedykolwiek
rozmawiali, ani czy kiedykolwiek wiedziała o jego uczuciach do niej.
R - Marguerite de Provence (1221-1295) W 1234 roku, w wieku trzynastu lat, Małgorzata poślubiła Ludwika IX we Francji i została królową Francji. Po śmierci Ludwika podczas jego krucjaty w 1270 roku, wróciła do Prowansji. Była oddana swojej siostrze, królowej Eleonorze z Anglii, i pozostawaly w kontakcie aż do śmierci Eleonory w 1291 roku. Ostatnie lata spędziła na pobożnej pracy, w tym na założeniu klasztoru franciszkanów w Lourcines w 1289 roku. Małgorzata zmarła w Paryżu, w klasztorze Klarysek, który założyła.
L - Walentyna z Mediolanu (Valentine de Milan 1370-1408), księżna Orleanu, w 1389 roku poślubiła swojego pierwszego kuzyna, Ludwika de Valois, który był młodszym bratem króla Francji Karola VI. Z powodu intryg na dworze Karola VI i wrogości, Walentyna została wygnana z dworu i musiała opuścić Paryż. Louis de Valois został zamordowany przez swojego kuzyna i rywala politycznego, Jana Nieustraszonego (John the Fearless), księcia Burgundii w 1407 roku. Walentyna zmarła w Blois w wieku 38 lat. Jej syn Karol, książę Orleanu, stał się znanym średniowiecznym francuskim poetą, który napisał ponad 500 wierszy, zarówno po francusku, jak i po angielsku, podczas 25 lat spędzonych jako jeniec wojenny w Anglii. Był także ojcem króla Francji Ludwika XII.
R - Anne z Bretanii (1477-1514) była księżną Bretanii od 1488 do śmierci i królową Francji od 1491 do 1498 i od 1499 do śmierci. Jest jedyną kobietą, która dwukrotnie była królową Francji. Anna poślubiła Karola VIII w 1491 roku. Po śmierci króla w 1498 roku tron przejął jego kuzyn Ludwik XII (Żadne z ich dzieci nie przeżyło wczesnego dzieciństwa). W wyniku porozumienia majacego na celu zabezpieczenie aneksji Bretanii, Anna musiała poślubić nowego króla. Ludwik XII był prawdziwie zakochany w swojej żonie. Anna jest wysoko ceniona w Bretanii jako dobra władczyni, która strzegła autonomii Bretanii w ramach królestwa Francji. W okresie romantyzmu stała się postacią bretońskiego patriotyzmu i została uhonorowana licznymi pomnikami i pomnikami.
L - Matilde z Flandrii (1031-1083) była żoną Wilhelma Zdobywcy i królową Anglii. pochodziła z lepszej rodziny niż Wilhelm, który był nieślubnym dzieckiem, i początkowo odrzuciła jego propozycję z tego powodu. Według legendy William napadł ją w drodze z kościoła do domu i ściągnął z konia za długie warkocze. Matilde potraktowala go za śmiałego i odważnego mężczyznę i zgodziła się go poślubić. Kiedy Wilhelm rozpoczął podbój Anglii przez Normanów i został pierwszym normańskim królem Anglii, Matylda rządziła Księstwem Normandii pod jego nieobecność. Urodziła Williamowi dziesięcioro dzieci, które dożyły dorosłości, w tym dwóch królów, Wilhelma II i Henryka I. Wszyscy późniejsi władcy Anglii i Wielkiej Brytanii są jej bezpośrednimi potomkami, w tym królowa Elżbieta II. W jednej ręce trzyma berło, w drugiej miecz. Jej warkocze są charakterystyczną cechą tej rzezby.
R - Sainte Geneviève (423-512) poświęciła się Bogu w bardzo młodym wieku. życie spedzila na modlitwie, praktykach pobożności i aktach pokuty. Kiedy Attila i jego armia Hunów przybyli do Paryża, paryscy chrześcijanie byli gotowi do ucieczki, ale Geneviève przekonała ich, aby pozostali w swoich domach, pościli i modlili się. Zapewniła ich, że Bóg ich ochroni. Jej przewidywania spełniły się, gdy Attila nagle zmienił swoją drogę i odwrócił się od Paryża. Św. Genowefa jest patronką Paryża. Zawsze jest przedstawiana w długiej, powiewającej sukni wraz z płaszczem na ramionach. W jednym z najpiękniejszych kościołów paryskich Kościele Saint-Etienne-du-Mont znajduje się sanktuarium Saint-Geneviève.
L - Anna Austriaczka (Anne of Austria 1601-1666) była królową Francji i Nawarry, regentką swojego syna Ludwika XIV we Francji oraz infantką hiszpańską i portugalską z urodzenia. Poślubiła króla Ludwika XIII w listopadzie 1615 roku. Oboje byli nastolatkami, kiedy się pobrali. Ludwikiem XIV, następca tronu francuskiego urodził sie 1638 roku. Zmarła w Paryżu, 20 stycznia 1666 roku. Ta królowa Francji urodzona za granicą jest pamiętana ze swoich strategii politycznych i osobistej siły jako regentka.
R - Clémence d'Isaure (1464 -?) to legendarna średniowieczna postać, której piękno i talent były niezwykle i inspirujące. Raoul, jej trubadur kochanek, wychwalał ją swoimi pięknymi pieśniami. Clémence odpowiadała nie słowami, ale kwiatami na te deklaracje miłości. Raoul, naturalny syn hrabiego Rajmunda z Tuluzy, i jego ojciec zginęli w wojnie z cesarzem Maksymilianem. Clémence postanowiła wstąpić do klasztoru. Zanim to zrobiła, zorganizowała festiwal poetycki dla miasta Tuluzy jako hołd dla pamięci jej trubadura. „Jeux Floraux” (Igrzyska Kwiatowe) nagrodziły zwycięzców konkursów poetyckich pięcioma różnymi kwiatami. Kwiaty, wykute w złocie i srebrze, były takie same jak te, które dała swojemu trubadurowi. Niezależnie od tego, czy istniała naprawdę, czy nie, Clémence pozostanie kobiecym ideałem, który był inspiracją dla poetów.
L - Święta Klotylda (ok. 474-545) i jej mąż, król Clovis (ok. 466-511) założyli dynastię Merowingów, która rządziła Frankami przez ponad 200 lat. Pobrali się w 492 lub 493, a ona nawróciła go na chrześcijaństwo w 496. Według tradycji, w przeddzień bitwy pod Tolbiac Clovis modlił się do Boga, przysięgając, że przyjmie chrzest, jeśli wyjdzie zwycięsko z pola bitwy. Kiedy zatriumfował, Clovis chętnie przeszedł na katolicyzm. Wraz z nim w 502 roku Clotilde zbudowała kościół Świętych Apostołów, później znany jako opactwo św. Genowefy w Paryżu. Kiedy Clovis zmarł w 511 roku, zaczęły się spory jej synów o królestwo. Clotilde opuściła rodzinę królewską i udała się do opactwa Saint Martin w Tours. Poświęciła się świętemu życiu i była znana uczynków miłosierdzia. Clotilde została pochowana w opactwie Sainte-Geneviève w Paryżu, kościele założonym przez nią i Clovisa.
Opactwo zostało zburzone wkrótce po 1800 roku, z wyjątkiem dzwonnicy, zwanej Tour Clovis. Liceum Henri-IV, zbudowane częściowo z elementów budynków opactwa, zajmuje to miejsce. Szczątki Clovisa zostały przeniesione do bazyliki Saint Denis w połowie XVIII wieku. Relikwie Clotilde przetrwały rewolucję francuską i znajdują się w Eglise Saint-Leu-Saint-Gilles w Paryżu.
R - Anna de Beaujeu (1461-1522) była najstarszą córką Ludwika XI i jego drugiej żony, Charlotty Sabaudzkiej. Anna była siostrą Karola VIII, dla którego pełniła funkcję regenta podczas jego niepełnoletności. W okresie regencji była jedną z najpotężniejszych kobiet Europy końca XV wieku i nazywano ją „Madame la Grande”. Anna była niezwykle inteligentną, bystrą i energiczną kobietą. Jej ojciec nazwał ją „najmniej głupią kobietą we Francji”. Anna napisała instrukcję dla swojej córki. Nosiła tytuł Lekcje dla mojej córki. Radzi w nim córce, aby otaczała się oszczędnymi ludźmi, a prawdziwa szlachetność wynika z pokory, życzliwości i uprzejmości. Bez nich inne cnoty są nic nie warte.
Rzeźba przedstawiająca Małgorzatę Anjou, nie była częścia projektu zamówionego przez króla Ludwika Filipa.
Marguerite d'Anjou (1429-1482) była żoną króla Anglii Henryka VI, a więc była królową Anglii od 1445 do 1461 i ponownie od 1470 do 1471. Z powodu niestabilności psychicznej męża, Margaret rządziła królestwem w jego miejsce. Była główną postacią w wojnach domowych znanych jako Wojna Dwóch Róż, toczonych między Domami Lancaster i York o tron angielski; czasami osobiście dowodziła armią rodu Lancaster. Konflikt domowy trwał ponad trzydzieści lat i spowodował śmierć tysięcy mężczyzn, w tym jej jedynego syna, w bitwie pod Tewkesbury w 1471 roku. Margaret została wzięta do niewoli przez zwycięskich Yorkistów po klęsce Lancastrów w tej bitwie. W 1475 roku została wykupiona przez swojego kuzyna, króla Francji Ludwika XI. Wyjechała do Francji jako biedna krewna francuskiego króla i tam zmarła w wieku 52 lat. Jest przedstawiona wraz z synem Edwardem jako dziecko, który przytula się do matki.
