Lublin, którego już nie ma...
Na pierwszym planie widać małą wąską uliczkę prowadząca w kierunku Rynku i Fary - obecnie znana jako ulica Ku Farze; po prawej stronie zabudowania Bazyliki św. Stanisława i klasztoru Dominikanów.
Okres świetności Lublina przypadał na drugą połowę XVI wieku. Granice Polski sięgały wówczas daleko na wschód, rozwijał się handel i rzemiosło, działały wodociągi. W tym czasie Lublin miał 12 000 mieszkańców. Powstają wspaniałe budowle: kolegium Jezuitów (obecnie archikatedra), kościół i klasztor Bernardynów; istniejące budynki zyskują nowy renesansowy wygląd. Obecny wygląd Starego Miasta pochodzi z tego okresu.
W połowie XVII wieku skończył się okres bogactwa i rozkwitu miasta. Częste pożary miasta, najazdy kozackie i rosyjskie w 1655 roku, potop szwedzki, najazd wojsk siedmiogrodzkich i wojna z Moskwą i Turcją doprowadziły miasto i okolice do ruiny. Miasto wyludniło się, zniknął handel, upadło rolnictwo, budynki w mieście zostały zniszczone. Taka sytuacja trwała do końca XIX wieku.
W XVII wieku mury obronne zaczęły znikać, zniszczone straciły swoją funkcję obronną. Miasto zaczęło
wychodzić poza granice murów obronnych. Na początku zabudowa sięgała do Placu Litewskiego; w
XVIII wieku przesunęła się do obecnej ul.Lipowej. Nowe domy, kościoły, rezydencje magnackie zaczęły powstawać na przedmieściach: Korce (ul.Królewska) i Krakowskim.
W tym czasie wybudowano: archikatedrę, klasztor Kapucynów, Karmelitów, Wizytek (obecnie Centrum Kultury).
Na pierwszym planie tej cyfrowej rekonstukcji widać Kościół Matki Bożej Zwycięskiej i klasztor Brigidek.
W drugiej połowie XVIII wieku rozpoczęto długotrwałą odbudowę miasta, która została zatrzymana
przez rozbiory i kolejne wojny. Pożar miasta w 1803 roku zniszczył przedmieścia: Korce (ul.Królewska) i
Krakowskie (plac Łokietka i deptak).
Na tej rekonstrukcji na pierwszy planie znajdują się zabudowania klasztoru Bernardynów połączone z żeńskimi budynkami bernardynek (obecnie kościół Jezuitów). W centrum jest obecny plac Wolności,
ul.Bernardyńska, plac Łokietka i Krakowskie Przedmieście. W miejscu obecnego ratusza jest klasztor i
kościół Karmelitów.
Zamek lubelski w średniowieczu był warownym grodem z siedzibą kasztelana, później była to
wspaniała renesansowa rezydencja. W okresie wojen XVII i XVIII wieku został zrujnowany.
W latach 20 XIX wieku zamek został przebudowany w stylu neogotyckim i neoklasycystycznym, stając
się więzieniem. I taką funkcję pełnił przez okres 130 lat.
W 1954 roku Zamek przekształcono w muzeum.
Na tym cyfrowym obrazie widać donżon, który jest jedynym średniowiecznym fragmentem zabudowań zamkowych zachowanym do obecnych czasów.
Osadnictwo żydowskie pojawiło się w Lublinie w XIV i XV wieku. Najstarszą także najważniejszą ulicą dzielnicy żydowskiej była ulica Szeroka, zwana też Żydowską - była ona przedłużeniem ulicy Kowalskiej i przechodziła przez środek obecnego placu Zamkowego. Tutaj mieszkali najbogatsi i najważniejsi mieszkańcy tej dzielnicy. Ludzie biedni osiedlali się dokoła Zamku, na ulicach Jatecznej, Krawieckiej, Podzamcze i Zamkowej. Cała dzielnica żydowska została zniszczona przez Niemców w 1942 roku.
Nieistniejący już hotel Victoria znajdował się w Lublinie na rogu
ul.Krakowskie Przedmieście i Kapucyńskiej. Wybudowany w 1874 roku
był bardzo luksusowym miejscem w Lublinie. W hotelu była restauracja
“Victoria”; na parterze tego budynku były sklepy: kolonialny Adolfa
Raszkowskiego, księgarnia św.Wojciecha, salon fryzjerski, sklep
cukierniczy, sklep tytoniowy...
W budynku tego hotelu powstał Tymczasowy Rząd Republiki Polskiej w
1918 roku.
Hotel zniszczony został 9 września 1939 roku w czasie niemieckiego nalotu.
Zginęło wtedy wielu mieszkańców Lublina, wśród nich Józef Czechowicz.
Po wojnie ruiny hotelu rozebrano i do dzisiaj to miejsce jest puste.
❈ ❈ ❈ ❈ ❈ ❈ ❈
Z kolekcji liczącej 15 pocztówek, udało mi się zdobyć osiem kartek.
Z pozostałych siedmiu pocztówek, dwie znalazłam w archiwalnych internetowych wydaniach Kuriera Lubelskiego. Są one prezentowane poniżej. To była pierwsza pocztówka lubelskiej kolekcji - Lublin w latach 60-tych XIV wieku w okresie panowania Kazimierza Wielkiego. W mieście była prawie wyłącznie zabudowa drewniana. W latach 60 XIV wieku ta drewniana zabudowa została otoczona murem kamienno-ceglanym.
|
